Gisteren was ik bij een vrouw van 94 op bezoek. Zij heeft het, nagenoeg blind én slechthorend, erg zwaar in deze tijd. Ze heeft mij verteld over haar jaren dat zij ondergedoken is geweest met haar familie bij de familie Poppe aan de Zalkerdijk 24. Buiten dit verhaal zit zij vol met verhalen, maar kan dit nu nauwelijks meer delen. Ze liet mij een oud fotoalbum zien waar foto's in stonden, gemaakt in deze onderduiktijd. Met nauwkeurige omschrijvingen wat ik zag op de kleine foto's, kon ze mij toch duidelijk maken wat er op de foto's te zien was en het verhaal daarbij. Ze vertelde over wat ze normaal gesproken nog allemaal onderneemt buitenshuis met anderen. Dit is nu helemaal stil gevallen en dat al bijna 3 maanden lang.
Ik zag hoe zeer zij daar onder leed en ook achteruit was gegaan. 'Je maakt niets meer mee'. Gedurende ons gesprek van meer dan twee uur bloeide zij op. De vorige keer had ze het terloops over een jeugdherinnering: het plukken van kievitstulpen. Aan de rand van Westenholte bloeien daar enkele van in het voorjaar. Een foto die ik daarvan had gemaakt heb ik als kaart verzonden in formaat 20 bij 30 centimeter, zodat zij het tóch, of, althans zo goed als mogelijk, kon zien. Gisteren heb ik van een paar van de kleine foto's die ze mij liet zien, vergrotingen gemaakt en op een fotokaart online gezet en naar haar gezonden. Ze belde mij op, was er zo blij mee. Ze beleeft weer wat.
Haar buren kent ze niet meer, en groeten haar niet. Ze woont 56 jaar in het huis waar ze nu woont, anderen raden haar aan om naar een verzorgingshuis te gaan want 'daar ontmoet je andere mensen'. De tragiek is, dat zij 2 kinderen heeft, maar deze al sinds januari niet heeft gezien. Het is niet alleen door corona waarom ouderen hun kinderen niet meer zien. Ook al wonen de kinderen op afstand, hier is het een teken van deze tijd. We nemen geen tijd meer voor elkaar. Vragen niet meer naar elkaar en elkaars ervaringen. Delen geen lief en leef meer met ouderen, te vaak.
Schrijf een kaartje of ga eens bij die oude buurman of buurvrouw langs of bij die oude man of vrouw in de buurt. Al is het maar een half uur. je maakt letterlijk de dag voor zo'n iemand, die nou eenmaal niet op een I-phone of pc zit zoals u en ik de hele dag. Het verstilde leven van de oude dag kent zoveel mooie en bijzondere herinneringen die gedeeld kunnen worden. Het leven van een voor dan onbekende opent de wereld voor een ander en verbreekt de stilte.
Samen bij elkaar zittende ervoer ik een enorme rust maar ook strijdbaarheid en wil om te leven bij deze vrouw. Ze wil blijven bestaan in haar omgeving, zo lang als mogelijk is. Als ik haar af en toe dat gevoel kan geven, is mijn missie geslaagd. De kleine dingen van het leven bloeien op de armste grond. Ze hebben maar een klein beetje water nodig.